Sekarang ni,sy baru je beberape hari balik kampus... Memulekan semule sesi pembelajaran yang kadang2 busy tak terkate... Masuk je sem baru,memang banyak keje menanti sy.. Sejak cuti lagi,sy dah fikir mcm mane nak arrange 24 jam mase yang sy ade sebaik mungkin... =) Dek kesibukan yang membelenggu,sy terabai satu bende.. Sy terlupe akan satu perkare... Dan sy memang mnyesal... Tak dapat nak ungkap dengan kate2...
Ceritenye begini...
Semalam,sy duk termenung kat bilik dan berfikir... Ape yang sy fikir ye?.. Macam2 ade.. Tetibe sy terbace artikel tentang ayah... Sedih yang amat sngt... Tajuk artikel tu : " Mahkota untuk Ayah" .. Sy terpinge2 sekejap... Sy teringat sy tak ucap pon selamat ari bape kat abah... Sy lupe nak ucap terime kasih kat abah... Sy lupe ucap terime kasih sebab tanggung hidup sy sampai sekarang,lupe untuk ucap terime kasih atas setiap titik peluh abah cari nafkah untuk besarkan saye,lupe untuk ucapkan terime kasih sebab sudi layan setiap karenah sy,lupe untuk ucap terime kasih untuk setiap nasihat abah,lupe untuk ucap terime kasih atas doa2 yang abah hadiahkan untuk saya dan lupe untuk ucapkan terime kasih atas sume pengorbanan,jasa dan segale2nye yang abah bagi kat saye...
Kemudian,sy telefon abah... First2 dengar suare abah sy tak tahu nk ckp ape... Sy malu kat abah.. Tp,sy gagahkan diri untuk ucap " SELAMAT HARI BAPA ABAH..." Abah tak marah pon sebab sy lupe.. Malah abah cakap "TERIME KASIH"... Ucapan tu lagi buat sy rase bersalah... Banyak kali abah cakap terime kasih... Abah ucap terime kasih sebab sy ingat kat abah... Abah pesan, belajar sungguh2...Abah cakap,jangan bimbang,abah akan doakan sy selalu... Abah bgtahu,abah sihat dan mintak sy tak yah bimbang sangat pasal abah dan mama...
Lepas je abes cakap ngn abah,sy termenung lagi... Itulah abah... Itulah seorang ayah... Inginkan yang terbaik untuk anak2.. Walau pon kadang2 abah bnyk brleter,tapi itulah nasihat berharge buat sy... Bebelan dan cerite2 abah banyk yang jadi halwe telinge sy... Dan dengan semua itulah sy kenal hakikat hidup.. =)
Di sini,sy nak ingatkan diri sy dan shbt2,sesibuk mane pon kite ingatlah kat ibu bape yang bnyk berkorban untuk kite... Tak jemu layani karenah kite yang kadang2 memang bnyk songeh serta memenuhi setiap permintaan kite yang kadang2 tak tercapai dek akal... Hehe..
Persoalannya,mampukah kite jadi anak terbaik impian mereke? Mampukah kite penuhi setiap permintaan mereke sebagaimane mereke penuhi permintaan kite suatu ketike dulu? Mampukah kite layani setiap ape jua karenah mereka seperti mane mereke layani setiap karenah kite suatu mase dulu?.. Fikir-fikirkanlah... Kadang2 apabile kite bercakap tentang pengorbanan seorang ibu,kite lupe untuk menghargai setiap bakti seorang ayah... Kite bercakap juge tentang setiap jerih seorang ibu,tetepi kite kadang2 lupe untuk berterime kasih atas perih seorang ayah... Hargailah kedua2nya... Hargailah ibu,ibu,ibu dan ayah... Taatilah mereka selagimane ape yang mereke minta tidak bertentangan syariat yang telah ditetapkan oleh Yang Maha Pencipta..
Firman Allah ade menyebut :
"Dan Tuhanmu telah perintahkan, supaya engkau tidak menyembah melainkan kepadaNya semata-mata dan hendaklah engkau berbuat baik kepada ibu bapa. Jika salah seorang dari keduanya atau kedua-duanya sekali, sampai kepada umur tua dalam jagaan dan peliharaanmu, maka janganlah engkau berkata kepada mereka (sebarang perkataan kasar) sekalipun perkataan "Ha" dan janganlah engkau menengking menyergah mereka, tetapi katakanlah kepada mereka perkataan yang mulia (yang bersopan santun)."
( Surah Al Isra' ; ayat 23 )
Setiap daripada kite hanya ade seorang abah... Setiap daripade kite hanya ade seorang mama.. Hrgailah mereke,sayangilah mereke dan gembirekanlah mereke... Jadilah anak soleh dan solehah... Kerana itulah harapan terbesar seorang ibu dan ayah terhadap anak mereke...
Untuk abahku yang tersayang...
Terime kasih untuk segalenya...=)
No comments:
Post a Comment